U bent van harte welkom om deel te nemen! U kunt zich aanmelden via info@tumba.nl of

https://forms.office.com/e/DzJ213VB8b

In de lecture performance ‘Alleen Maar Goedbedoelende Mensen’ onderzoekt Crystal hoe goedbedoelende mensen, onbedoeld en soms ook ongemerkt, de plank volledig misslaan.

In pijnlijke, absurde maar realistische situaties zien we hoe ‘subtiel’ en ingrijpend alledaags racisme kan zijn en hoe het slavernijverleden zijn doorwerking maakt. Theatermaker Crystal Hassell staat op het podium met haar verhaal. Crystal vertelt over haarzelf, over haar afkomst en vooral over de reacties die dat teweegbrengt om haar heen. De monoloog is scherp, humoristisch en soms schrijnend.

We hopen u op vrijdag 24 maart te mogen verwelkomen!

Tijdens deze avond neemt cabaretière, actrice en columniste Funda Müjde het publiek mee in hoe zij haar vrouwelijke kracht inzet. Ze is alert, spontaan, eigenzinnig en actueel. Funda’s motto: “Gescheiden Afval JA, Gescheiden Samenleving NEE!”. Funda schrijft, acteert en presenteert zoals zij is, met een eigen kijk op politieke en maatschappelijke thema’s, soms provocerend, altijd met humor en zelfspot. Haar kracht en doorzettingsvermogen zijn anderen tot voorbeeld. In 2007 raakte Funda betrokken bij een ernstig verkeersongeluk. Sindsdien is ze veroordeeld tot het gebruik van een rolstoel. Dat heeft haar niet belemmerd om haar activiteiten met tomeloze energie en inzet direct weer op te pakken.

Ook wordt deze avond het boek ‘Schippersvrouwen, verhalen boven water’ van auteur Sippy Tigchelaar gepresenteerd. Een boek over dé drijvende kracht achter het schippersbestaan.

Maak je klaar voor een feestelijke avond, waarbij de vrouw gevierd mag worden!

Datum: Woensdag 8 maart
Deuren open: 19.00
Aanvang: 19.30
Locatie: Grote Zaal, Neushoorn

Bestel hier je gratis ticket of kies voor een ticket (€7,50 of €15,-) waarmee je automatisch doneert. Toch liever een ander bedrag doneren? Dat kan door middel van een donatie aan NL66TRIO0197801250, ter attentie van Tûmba. Een vrijwillige bijdrage wordt zeer op prijs gesteld, zodat Tûmba ook in de toekomst de viering van Internationale Vrouwendag kan blijven organiseren. Alvast bedankt en tot ziens op 8 maart!

Niet alleen met fysieke barrières houdt Europa migranten tegen. In reactie op de zomer van 2015, toen honderdduizenden vluchtelingen via de Balkan naar Europa kwamen, hield de EU in november van dat jaar met 33 Afrikaanse leiders een conferentie in Malta. Doel: het tegengaan van migratie van Afrika naar Europa. Zo was staatssecretaris Eric van der Burg eind januari ook in Niger voor overleg over een migratiepact. "Naarmate de EU integreert, groeien haar grenzen sneller dan haar grondgebied," schrijven Christian Jakob en Simone Schlindwein in hun boek 'Diktatoren als Türsteher Europas. Wie die EU ihre Grenzen nach Afrika verlagert'. Eerst werden de grenzen van de Europese staten nauw gecontroleerd, vervolgens kregen de doorgangslanden voor vluchtelingen alle aandacht en uiteindelijk ontvangen de Afrikaanse landen van herkomst steun om de migratie tegen te houden. Geld voor het bouwen van gevangenissen en concentratiekampen, zoals in Libië en Soedan gebeurt, voor het introduceren van onbetaalbare biometrische identiteitsbewijzen (Congo), voor het inzetten van militairen tegen vluchtelingen (Egypte), de overname van controle door Europese ambtenaren (Senegal), of het simpelweg sluiten van grenzen voor iedereen (Algerije). Verder werken Europese militairen nauw samen met landen in Noord-Afrika in de 'strijd tegen de jihad', wat in de praktijk tegelijk ook het stoppen van migratie inhoudt. In oktober 2018 stelde een vertegenwoordiger van de Duitse regering zelfs voor dat Afrikaanse landen tegen betaling delen van hun grondgebied afstaan om daar vluchtelingen op te vangen: "Deze gebieden zouden speciale economische zones kunnen worden voor de vestiging van migranten, met de steun van de Wereldbank, de EU of individuele staten".

Terwijl het ruim 30 jaar geleden is dat de Berlijnse Muur neer werd gehaald, bouwt Europa aan de buitengrenzen juist nieuwe. Maar naast fysieke hindernissen lopen migranten ook tegen heel veel onzichtbare muren aan. Micro-racisme en -agressie, het haast per definitie niet kunnen vinden van een baan die hoort bij het opleidingsniveau, een schooladvies dat bijna altijd te laag is. De toeslagenaffaire is de beerput waarin dit allemaal samenkomt. Onlangs werd bekend dat binnen de organisatie die dit schandaal moet oplossen, chaos en angst heerst. “Niet de gedupeerde ouder staat centraal, maar de eigen regels en procedures,” vertellen medewerkers die anoniem willen blijven.

Zichtbare en onzichtbare muren. In Den Haag spreekt men veel over mensenrechten, maar in de praktijk blijven het holle woorden op geduldig papier.

Harry Prins
Medewerker Tûmba, kenniscentrum discriminatie en diversiteit

(verschenen in de Leeuwarder Courant, 6 februari 2023)

Het blijft behelpen met de positie van het Fries. Zacht uitgedrukt. Want in feite is het een drama! "In Den Haag heerst het beeld dat Fries een folkloristische hobby is van een paar mensen ergens ten noorden van Zwolle”, zei VVD-Kamerlid Harry Bevers in De Koperen Tuin in Leeuwarden op 5 november.

Daar hield hoogleraar bestuurskunde Heinrich Winter van de Rijksuniversiteit Groningen een lezing voor DINGtiid, het adviesorgaan voor het Fries. Het was afgelopen zaterdag de 30ste verjaardag van de ondertekening van het Europees Handvest voor regionale talen. Volgens Winter heeft dat wel wat opgeleverd, maar het is wel duidelijk dat het Rijk geen prioriteit geeft aan het Fries. Zo staat op de takenlijst van het ministerie van Binnenlandse Zaken niets over het Fries, maar wel bijvoorbeeld over adeldom. Ook de provincie zelf kan beter haar best doen, vindt de bestuurskundige. "Als je in Leeuwarden het station uitloopt, zie je niet onmiddellijk dat je in Fryslân bent en dat lijkt me een gemiste kans. Treden overheden in Fryslân voldoende op met bijvoorbeeld subsidies om activiteiten rond Friese taal en cultuur te stimuleren? Zijn bedrijven zich voldoende bewust van de toegevoegde waarde van het Fries voor hun imago en voor het goede klantcontact?"

De Nederlandse staat heeft vaker moeite met het uitvoeren van internationale overeenkomsten waar wel de handtekening onder staat van de verantwoordelijke minister. Zo doet ons land het slecht als het gaat om inclusie van mensen met een handicap. Nederland ratificeerde in 2016 als een van de laatste landen in Europa het VN-verdrag Handicap. "De overheid en de samenleving laten mensen met een beperking graag figureren in hun trotse diversiteits-plaatjes. Maar als we écht mee willen doen aan het maatschappelijk leven, dan geven ze niet thuis", zegt Marijke Smits in een artikel in Vrij Nederland vorig jaar. Klassiek voorbeeld van uitsluiting, oftewel discriminatie.

Datzelfde geldt voor het Fries. Weinig tot geen inspanning van Den Haag, plus allerlei maatregelen die het versterken en bevorderen van de taal juist belemmeren. Zo ziet de toekomst van het Friese taalonderwijs er niet goed uit, omdat de minister veel aandacht wil voor basisvaardigheden taal, rekenen, burgerschap en digitale vaardigheden. Handtekeningen op fraai vormgegeven handvesten doen er niet toe. Klassiek voorbeeld van uitsluiting, oftewel discriminatie.

En dat nota bene in het jaar dat het 70 jaar geleden is dat het speciale Surinamenummer van De Tsjerne verscheen. Op initiatief van de Surinaamse culturele emancipatiebeweging in Nederland, Wie Eegi Sani (“Ons eigen ding”). Doel van de Friese en Surinaamse beweging: emancipatie van de eigen taal en het versterken van het zelfbewustzijn van de eigen cultuur. In 2022 uitgangspunten die nog steeds alle aandacht verdienen!

Op 16 november is Kneppelfreed alweer 71 jaar geleden. Hoewel de polarisatie al op veel terreinen groot is, zou een Kneppelfreed 2.0 niet echt kwaad kunnen. Zolang het Rijk doof blijft voor het bestaan van de tweede Rijkstaal en het belang van die taal voor zeer veel mensen boven Zwolle.

Harry Prins, medewerker Tûmba, kenniscentrum discriminatie en diversiteit
(verschenen in de Leeuwarder Courant, 9 november 2022)

Divers gezelschap
Tijdens de jaarlijkse inspiratiemiddag stond inclusie en diversiteit in de sportomgeving centraal. Zo’n 35 deelnemers kwamen naar het Stationskwartier om zich te laten inspireren en de verbinding op te zoeken. Het publiek bestond uit een divers gezelschap: van buurtsportcoaches, wethouders, docenten, beleidsmedewerkers, sportaanbieders, preventiemedewerkers, raadsleden, onderzoekers en meer.

Ervaringsverhalen
Directeur-bestuurder van Sportbedrijf Drachten, Evert Jan Siderius, leidde het programma waarin sprekers Daan Olivier, Esther Deinum en Brenda de Groot hun ervaringsverhaal deelden over hoe zij zelf diversiteit, uitsluiting en discriminatie hebben ervaren in de sportwereld. Dat je direct 1-0 achterstaat, als je tot een minderheidsgroep behoort, bleek wel uit het verhaal van Esther Deinum: ‘Toen ik uit de kast kwam zei mijn mem: “Do bist lyts, do bist brún en no bist do ek nog lesbisch.” Ze leerde me om altijd open te zijn en voor mezelf op te komen. Ik ben open over mijn levensverhaal omdat het anderen de kracht kan geven om ook zichzelf te zijn.’ Uit alle drie de verhalen bleek dat rolmodellen hierin een heel belangrijke functie hebben. Naast dat zij het goede voorbeeld geven als het gaat om het stellen van een norm, laten zij ook zien wat er allemaal mogelijk is.

Samen voor de 10!
In de tweede helft was er ruimte voor interactie tussen de ervaringsdeskundigen en het publiek. In de energizer werd het publiek door middel van stellingen bevraagd hoe zij zelf voor de 10 willen gaan in hun bedrijf, organisatie of vereniging. ‘Het begin is volgens mij meer bewust zijn van mijn eigen vooroordelen, en dat ik me méér ga verdiepen in het perspectief van de ander. Soms denk ik meer vóór de ander dan dat ik me echt verplaats in diegene.’ Na het opdoen van inspiratie en het uitwisselen van ideeën, werden deze door middel van een frisbee letterlijk de wereld in geslingerd en gingen in de goodiebag mee naar huis. Voor wie de verbinding nog wilde opzoeken, was er ruimte om in de derde helft na te praten op de netwerkborrel en dat alles onder het genot van een -uiteraard gezonde- snack!

Triest en veelzeggend nieuws in het Friesch Dagblad van 21 oktober: ‘Korfbal verdwijnt in snel tempo uit Friese dorpen en steden’. Veelbetekenend, omdat korfbal de sport is waar onze hyper-gepolariseerde maatschappij om moet schreeuwen.

 
De sport heeft een suf imago, maar waarom? Korfbal kent geen supportersgeweld, geen skyboxen en buitensporige transfers, geen matchfixing en doping, geen miljoenencontracten voor sponsoring en ook geen toernooien in landen met een twijfelachtige mensenrechtensituatie.

 
Korfbal, dat dit jaar 120 jaar bestaat, wordt in 61 landen gespeeld en telt zo’n 300.000 spelers wereldwijd. Nederland is recordhouder wereldkampioen, met tien overwinningen sinds het eerste kampioenschap in 1978 werd georganiseerd (alleen in 1991 moest Nederland het Belgische team laten voorgaan). Om nog maar te zwijgen van het Europees kampioenschap, waarin het Nederlandse team sinds 1998 ongeslagen is.

De Korfbal League, de hoogste competitie in het Nederlandse zaalkorfbal, is de best bezochte zaalcompetitie van Nederland.

Van al deze prestaties geen live-uitzendingen op de NPO, geen speciale tijdschriftuitgaven en bijlagen van kranten, geen ontvangst in de tuin van ons staatshoofd.

Gemengde sport
Korfbal is bovendien een van de weinige gemengde teamsporten die er bestaan. Man en vrouw spelen als gelijkwaardige partners in één team. Dat is toch een van de uitgangspunten van zo’n beetje alle Nederlandse politiek?

Daarnaast is de sport juist zo kenmerkend voor het ‘mienskip’-gevoel. „It doel is om alle bern safolle mooglik yn eigen doarp kuorbaljen te litten. Dêrmei hâlde je bining mei it doarp en hoege de bern sa min mooglik te reizgjen”, zei trainer Peter Tolsma in de krant.

In een samenleving waarin individualisme tot het hoogste gebod wordt gerekend en waarin polarisatie beangstigende vormen heeft aangenomen, moet korfbal dé sport van het moment zijn. In dat opzicht behoort korfbal tot de buitencategorie. En het kan nog sterker worden als het als sport naast het unieke mixed gender- karakter meer aandacht besteedt aan diversiteit.

 
Veelzeggend dat juist deze sport, in een land dat in een diepe crisis verkeert, dreigt te verdwijnen. Wake-upcall voor Gedeputeerde Staten van Fryslân en minister Ernst Kuipers van Sport.

Harry Prins is medewerker bij Tûmba, kenniscentrum discriminatie en diversiteit

(verschenen in het Friesch Dagblad, 25 oktober 2022)

Van VV Tzum tot CSV Blauw Wit ’34, KV Leeuwarden en VV Drachtster Boys kwamen vertegenwoordigers naar Heerenveen. Er werden ervaringsverhalen en adviezen gedeeld. Thijs Smeenk (John Blankenstein Foundation en sportjournalist) en Houssin Bezzai (voormalig profvoetballer en programmamanager ´Ons Voetbal Is Van Iedereen´ van de KNVB) vertelden over hun eigen ervaringen als ‘niet-witte hetero man’ in de voetbalwereld. De vertegenwoordigers van de verenigingen gingen met deze sprekers en met elkaar in dialoog: vraagstukken en dilemma's en ideeën werden onder woorden gebracht, ideeën en inspiratie werden meegenomen naar huis, naar de club, én naar Den Haag.

Voetbalverenigingen zijn 'de maatschappij in het klein'. Ze zijn ontstaan vanuit een gevoel van onderlinge verbinding ("wij van de kerk gaan ook samen ballen", "wij van de fabriek gaan ook samen ballen", "wij uit deze wijk gaan ook samen ballen"). In de loop van de decennia zijn deze clubs de plek geworden waar mensen met allerlei achtergronden en pluimages zich óók aanmelden. En zo worden, net als in de grote maatschappij, alle uitdagingen van een diverse samenleving ook zichtbaar op de voetbalvereniging. Vooroordelen, uitsluiting, discriminatie, emancipatie, pesten. Zichtbaar van de dorpsclub tot aan de Eredivisie. Zaken waarin een voetbalvereniging zijn weg in moet vinden.

Samen met KNVB en John Blankenstein Foundation is Tûmba gestart met het bouwen van een brug voor een inclusiever Fryslân ook op de sportverenigingen.

De overkoepelende organisatie van A House of Happiness is Royal Vriesco, opgericht in 1919. Sinds 1969 is het gevestigd aan de Meester P.J. Troelstraweg in Leeuwarden. Het bedrijf begon als ‘meubelmagazijn en gros’ en enkele jaren later werd de textieltak succesvol uitgebouwd. A House of Happiness is al decennia lang de decoratiespecialist in op maat gemaakte gordijnen. Een kleurrijk merk waar duurzaamheid, creativiteit, kwaliteit, inspiratie en passie voor textiel samenkomen. Zij bieden full service: van productontwikkeling, geautomatiseerde bestelmodule, een eigen atelier tot levering van op maat gemaakte gordijnen. A House of Happiness is internationaal actief en heeft rond de 140 medewerkers.

A House of Happiness is zeer vereerd om deze prijs in ontvangst te nemen. “Diversiteit is een thema dat centraal staat in alle processen in ons bedrijf”, vertelt Lianne Knier van de afdeling Human Resources. “Er werken mensen met een migratieachtergrond binnen het bedrijf en er zijn veel mogelijkheden voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.” Ook werkt het bedrijf intensief samen met Fier Fryslân, in de vorm van het LAP Atelier. Door persoonlijke aandacht, goed naar de wensen en behoeften te luisteren, maatwerk en de korte lijnen, worden binnen het bedrijf mooie persoonlijke successen geboekt. Medewerkers kunnen uitgroeien tot allround medewerker, of met de juiste begeleiding fulltime ingezet worden. Collega’s en met name ook de leidinggevenden spelen hierin een grote rol. Dat is volgens Lianne de sleutel tot succes.

Iedereen hoort erbij en is van waarde voor het bedrijf, dat is de visie van A House of Happiness op diversiteit. Daarnaast merken zij dat, vanwege de verschillende invalshoeken, ze beter kunnen inspelen op de uitdagingen van de markt. Zo staat Lianne wel eens bij haar collega’s met een andere achtergrond om hen te bevragen op bepaalde, voor deze achtergrond, typische gebruiken. Diversiteit geeft je een bredere kijk op de wereld en dat is uitermate praktisch in een bedrijf dat internationaal actief is.

Als tip richting andere bedrijven die zich willen inzetten voor een meer diverse en inclusieve werkvloer, geeft Lianne nog het volgende mee: “Het helpt om open te staan voor iedereen. Je komt verder als je er samen naar kijkt en dat leidt tot mooie successen. Niet denken vanuit problemen, maar meedenken.” Verschil verrijkt!

In een bedrijf waar mensen werken met verschillende achtergronden, iedereen erbij hoort en dat ook zo voelt is er meer creativiteit, kennis, talent en ervaring op de werkvloer. Het biedt minder blinde vlekken en draagt bij aan het denken vanuit verschillende invalshoeken.

Wil je een bedrijf nomineren?
Zet jouw bedrijf zich in voor diversiteit en inclusie? Of ken jij een bedrijf dat het goede voorbeeld geeft? Wil je een bedrijf nomineren? Laat het Tûmba weten. Nomineren kan tot 27 september 2022 door een mail te sturen naar info@tumba.nl of telefonisch via 058-215 77 71, vermeld hierin de volgende gegevens:

• Naam van het bedrijf dat je nomineert (binnen gemeente Leeuwarden).
• Waarom verdient dit bedrijf de diversiteitsprijs 2022.

Op 4 oktober 2022, de dag waarop het bedrijfsleven diversiteit viert (Diversity Day), wordt de winnaar bekend gemaakt.

De CDU-politicus werd na een informatieavond in 2015 in een plaats in de buurt van Kassel, waar hij opriep tot het ruimhartig toelaten van vluchtelingen, tijdens de bijeenkomst en op internet ernstig bedreigd. Stephan Ernst was ook aanwezig op de bijeenkomst. Tijdens zijn proces zei de neonazi dat hij door de ,,algemene anti-buitenlandersstemming’’ tot zijn daad was gekomen. Ernst bleek overigens al sinds 1989 een spoor van geweld tegen vluchtelingen en azc’s door Duitsland te trekken. Ook was hij lid van een aantal extreemrechtse organisaties.

‘Zo zijn wij niet’, zal een best groot deel van de Nederlanders zeggen. Kijk eens wat wij doen voor vluchtelingen. Maar de actualiteit laat zien dat er twee soorten vluchtelingen zijn. Vluchtelingen die op ons lijken en anderen die onbeschaafd zijn, zoals Diana Al Mouhamad het op 10 maart in deze krant helder duidelijk maakte. Ze citeert een uitspraak van een Amerikaanse CBS-correspondent, over Oekraïense vluchtelingen: ,,Ze zijn niet zoals de Irakezen en de Syriërs! Kiev is relatief beschaafd, Europees, het is een stad waar je geen oorlog verwacht of hoopt dat het niet zal gebeuren.’’

En de Nederlandse overheid laat ook zien dat ‘wij zo niet zijn’. Zo verklaarde staatsecretaris Van Rij in een brief over de toeslagenaffaire van de Tweede Kamer dat er ,,soms institutioneel racisme bij de Belastingdienst was, maar dat dit onbewust en zonder kwader trouw gebeurde’’.

Rabin Baldewsingh, Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme, is scherp over dit soort verhullende praat: ,,Hoezo wil het kabinet niet spreken van directe discriminatie? Er waren tabellen gemaakt op basis van nationaliteit en godsdienst. Dat kan toch geen onbewust handelen van ambtenaren zijn geweest? Het systeem is hier heel nadrukkelijk leidend geweest, en niet zozeer het onbewust handelen.’’

Een andere staatssecretaris wilde gebouwen vorderen voor de opvang van Oekraïners. Een idee dat door de Tweede Kamer is afgewezen. Maar ondertussen zijn er moeizame onderhandelingen over de noodopvang van vluchtelingen uit bijvoorbeeld Syrië en Afghanistan. En slapen vluchtelingen uit het Midden-Oosten en Afrika in Ter Apel op straat.

Daarom moet de noodwet die gemeenten verplicht om Oekraïense vluchtelingen op te vangen, ook gelden voor vluchtelingen uit andere landen. Een dringend appel, juist vandaag, op de Internationale Dag van de Vluchteling.

Een politicus als Walter Lübcke had de moed om te zeggen waarop het staat en hij sprak vanuit zijn hart. Hij beriep zich daarvoor op waarden die veel Nederlandse politici en beleidmakers zeggen te verdedigen. In zijn eigen woorden: ,,De zorg, verantwoordelijkheid en hulp voor mensen in nood.’’

Lübcke betaalde hier met zijn leven voor. Vluchtelingen aan de grenzen van Fort Europa ook.

Harry Prins is medewerker van Tûmba, kenniscentrum discriminatie en diversiteit.

Foto: Montecruz Foto (Creative Commons)